Zero Waste versus consuminderen

"Als  je nou Zero Waste probeert te leven, is dat dan ook consuminderen?", werd me gisteren gevraagd. Ik moest eens goed denken. Zero Waste heb ik niet gehaald. In het begin kwam ik aardig in de richting. Het is nu iets meer Waste. Maar ik ben zoveel andere dingen tegen gekomen dat het wel degelijk een hele consuminderslag is. Ik had het niet direct zo op een rijtje, maar vandaag, onder het tuinruimen, liet ik er mijn gedachten nog eens over gaan.

Het streven naar- en verdiepen in Zero Waste bracht me op het pad van biologisch, in de duistere kerkers van de voedselindustrie, de verspilling van geld en goed.. het heeft me letterlijk de ogen geopend.

Wat consuminder ik? De Supermarkt. Ik heb er nog weinig te kopen, dus geen verpakte koekjes meer, geen groente uit blik of vriezer, geen frisdrank. O, ja, dat laatste nog wel nog voor bezoekende kinderen, ik heb toch wel graag dat ze nog bij me komen. :).  Geen broden en broodjes of pakken Optimel enz.

Het meeste koop ik nu biologisch, het is niet goedkoper in de zin van goedkope producten, het is wel goedkoper in de zin van minder producten in huis halen. En dus veel minder afval. En door mijn eigen zakjes mee te nemen of de groenten gewoon los in de tas te doen, is er weinig afval. Yoghurt bij de boer in mijn eigen flessen, veel goedkoper, geen afval. Er zijn producten die wel in een verpakking zitten omdat het nu eenmaal niet anders kan. Noten, koffie, fetakaas. Het kan wel anders.. maar daar moet ik dan zoveel moeite voor doen, dat het voor mij niet opweegt tegen het zakje netjes gescheiden afvoeren. Ook biologisch vlees zit in voorverpakte schaaltjes, maar door dat het duurder is, kies ik minder vaak voor vlees, (eet er de helft minder van en geniet er dubbel van) dus.. minder vlees nodig en minder afval. Enz. enz..

En dan bespaar ik veel op het hergebruiken van mijn of andermans spullen. Zo zijn er genoeg spullen die ik weer hergebruik, die door een ander afgedankt zijn. Ik voorkom dus (voorlopig) andermans Waste. Mijn slaapkamer is, op het recent gekochte bed na, aangekleed met tweedehands, mijn kantoorkamertje ook. Mijn tuin is vol met tweedehands. En zelf doe ik mijn spullen weg via Marktplaats, Rommelmarkt of ik geef het weg. Als het echt kapot is gaat het uiteindelijk wel naar de gemeentelijke stortplaats. Mijn meubels kocht ik vijf jaar geleden wel nieuw, iets wat ik nu niet meer zou doen. Maar goed, daarom moeten ze ook nog heel lang mee!

De badkamer.. een fles badschuim werd een stukje olijfzeep, deo werd aluin, bodylotion werd kokosolie, het eerste koude douchewater gaat in een emmer voor de wc, shampoo en versteviger werden biologisch, een douchebeurt werd af en toe een washandje, een badjas werd een paar washandjes,

Dus ja, door een start met een Zero Wastegedachte ben ik inmiddels een aardige consuminderaar. Het kan altijd beter natuurlijk. Ik houd nog steeds van elektronische leukigheden.. een Ipad, een nieuwe digitale camera enz.. afvoeren van die dingen zal te zijner tijd best wat Waste opleveren (laten we het over de productie maar niet hebben), maar in het gebruik bespaar ik. Een digitale krant in plaats van de papieren, geen foto's meer afdrukken maar digitaal, mailen, chatten, schrijven.. allemaal zonder papier. :)

Dus, het is (nog) geen Zero Waste, maar er wordt een hoop minder geconsumeerd. En ik voel me er goed bij, eet een stuk gezonder.. veel gezonder. En hopelijk krijgt mijn tuin dit jaar wel zijn eigen groentenhoek!

Harry Potter en de folders

Je kent vast wel dat stukje film van de eerste Harry Potter film. Dat stukje waarin hij overspoeld wordt met brieven die door zijn brievenbus blijven vliegen en waar geen eind aan de stroom lijkt te komen.

Datzelfde gevoel krijg ik de laatste tijd. Er lijkt geen eind te komen aan de stroom reclametroep! Net weer, na een paar dagen afwezigheid pak ik de post erbij om die door te nemen. Een boekwerk wat ik zelf aangevraagd heb. Dank daarvoor. Een dikke envelop van Audi. Mijn hemel, wie denkt nou dat ik ooit een Audi ga rijden? En hoe komen ze nou weer aan mijn adres? Een dikke envelop van mijn eigen (staats)bank met daarin een kleurrijk folder over welke voordeeltjes overal te halen zijn. (Hoef ik niet, geef mij maar iets meer rente). Verder ben ik lid geworden van de Kampeerautoclub, dik blad, maar daar moet ik veel tips uit halen voor de komende vakantie. En wat bijgesloten? Twee folders die normaal niet langs de "Nee" sticker komen.

En dan nog iets, en dat viel nog het foutst op mijn mat... De welbekende Kampioen! Nadat ik het plastic eraf getrokken had vielen er, naast het blad zelf, drie (en misschien wel vijf! ) losse drukwerken op de tafel. Weer folders die de "Nee"sticker niet mochten passeren. Ik bladerde het blad nog even door en kwam tot 25 pagina's puur advertenties, nog los van hun eigen paginagrote advertenties. Moeten er dan nog losse, totaal niet relevante, folders bij?

Ik heb gelijk gebeld, ik WIL dat gewoon niet. Ik betaal voor mijn lidmaatschap en niet voor reclamefolders.
"Daar konden ze niks aan doen, dat deed de drukker" kan ik natuurlijk niet accepteren. De ANWB geeft daar echt wel toestemming voor.
"We kunnen niet selecteren wie wel en wie niet." Doe dan gewoon niet.
"De mensen niet op hogere kosten jagen." Ik denk dat die folders op jaarbasis niet meer dan dubbeltjeswerk per abonnee is. Dat betaal ik dan wel. Of maak het blad iets goedkoper.

En dan nog, ook mijn kinderen staan bij de ANWB nog op mijn adres, dus alles komt in 3-voud!
Nou kon dat laatste verholpen worden, we krijgen nu in dit huis nog maar een exemplaar per keer.
Ik stelde nog voor dat ze die slag op eigen initiatief konden maken, niet op het piepsysteem van de klant, en dat ze daarmee een grote slag in bezuinigingen en vooral, milieuwinst, konden maken. Maar ook dat is niet het plan.

Zie je ze roepen die folders? " Kopen, kopen!!" 

En hetzelfde is het met ons huis- aan huisblad. Ik wil dat wel hebben voor het plaatselijke nieuws, vandaar die Nee/Ja sticker. En natuurlijk.. een stapel folders ingesloten. Ik heb eens gebeld dat ik die niet wil hebben, er was toen twee weken geen foldermateriaal. De agent van de verspreiding belde of het nu goed was, wat ik enthousiast bevestigde. Om vervolgens weer elke week folders in de krant ingestoken te vinden!

Vorige week heb ik het antwoordnummer opgezocht, de folders ingepakt en retour gedaan met de opmerking dat ik ze niet wil hebben. In mijn afwezigheid ben ik terug gebeld, ik heb dus nog niet hun antwoord kunnen horen.

Maar wat een werk om folders buiten de deur te houden! Ik ben bang dat het in ieder geval een Nee/Nee sticker wordt.

Erger je je ook zo???

NB.. waarom ik niet weet of er drie of vijf folders inzaten? Er lag nog meer post op tafel. Ik weet niet of die laatste twee folders uit de Kampioen vielen. Kijkend in het exemplaar van mijn dochter vond ik er drie. Maar.. maar... de twee die ik niet thuis kan brengen waren van gezondheidsschoenen en sta-op stoelen. Het zal toch niet zo zijn dat er nog apart geselecteerd wordt op leeftijd? Dat 50+ nog extra gezondheidsschoenen en sta-op stoelen bijgesloten krijgt? Ik ga het even met mijn ook 50+ zus vergelijken. Dan weten we meer. :)

Blijvertje nummer 2... aluin!

Nog een voorwerp in de rij van successen.. aluin!

"Vroeger" kon ik niet de deur uit zonder deodorant. Dus ik rolde elke dag flink. En er was er ook maar eentje die mijn transpiratie aan kon. Probeerde ik wel eens een ander merk, dan moest ik echt ergens op de dag weer "bijwerken".

En toen kwam het begin van alles uitproberen wat duurzaam, zuinig en gezonder was en ik kocht een blokje aluin. Wat het doet en is ga ik hier niet helemaal beschrijven want daar heb je Google voor. Ik vond dit Aluin. Sceptisch was ik natuurlijk.. hoe kan aluin mij verdraagbaar houden voor mijn collega's als de meeste deodorants dat niet kunnen?

En het kon! In de meeste gevallen kwam ik gewoon de dag door met alleen in de morgen mijn natte oksels bewerken met het blokje aluin.

Ik was helemaal happy. Op een gegeven moment was ik zelfs al aan het tweede blokje toe. Niet omdat het zo snel op was, maar omdat ik het op de vloer van de badkamer liet kletteren. En toen had ik 309 stukjes aluin. Of daaromtrent. Afgebroken stukken met scherpe punten bewerken de oksels niet meer zo prettig. Ook het tweede blokje is al eens gekletterd. Daarom heb ik een concessie gedaan. Twee weken terug had ik iemand eindelijk zo ver dat ze ook aluin ging gebruiken, afgezien van al die chemische troep, was het voor haar vooral ook een kostenaspect. Een blokje kost een euro of vijf en je doet er wel jaren mee (als je het niet laat vallen). Geen deobussen meer kopen.

In de winkel bleek toen dat er inmiddels ook aluin is in een stickvorm. Mijn oude roller-idee. Het was een fractie duurder en er zat natuurlijk ook plastic om. En toch koos ik daar voor. Ik kan nu 's morgens lekker "rollen", heb goede houvast en ga hier zeker een stuk langer mee doen dan het gebroken blokje.

Dus echt.. ik word er blij van!

Ook gewoon leven

Weet je waarom ik ook niet meer in het toetsenbord klom? Ik kan niet alleen maar schrijven over duurzaam bezig zijn, er is zo veel meer wat ik kwijt wil of meemaak. Zomaar een dag..

Vanmorgen eerst weer wat rommel geruimd, op Marktplaats gezet, of in de bak voor een rommelmarkt. Er kwam een vriend langs en ik vroeg hem nog of hij wat uit de af te voeren spullen wilde, maar nee.. Ook niet.

Later kwam dochter langs en gaan we nog wat doen? Alle twee geen zin in "we moeten naar een paasactiviteit", maar wilden wel even de deur uit. Oh, het was weer Neuzelbeurs! Leuk, in februari heb ik er zelf gestaan met mijn zus om onze spullen te verkopen, nu gingen we weer een keer als klant kijken.

Hahaha, een boek wat ik niet kon laten liggen, twee lampenkappen, een kado voor mijn zus. En ook dochter vond leuke spulletjes. Ja, zo komen we nooit van onze rommel af!!

Wat toen? Oh, ik wist een heerlijke muntthee op Kijkduin.. met zo'n echt stokje kaneel erin. Daar gingen we naartoe. Ik bestelde mijn muntthee dochter haar cola. (lekker, ook echt weer voor). En daar kwam de thee, zonder munt, zonder kaneel. "Waar is mijn munt?" vroeg ik? "U vroeg gewoon thee", antwoordde de man. Ik was er zeker van dat ik muntthee vroeg omdat ik daar zelfs spciaal voor kwam. Hij bleef zeggen van niet maar ging toch terug om het om te ruilen. Omruilen? Er moest alleen een struik munt en een kaneelstokje in hetzelfde theeglas gekieperd worden! En dan blijven volhouden dat ik het zo bestelde. Het ging me te ver, ik naar binnen.. daar hoorde ik hem ook tegen een collega zeuren over die vrouw van de muntthee. Ik vroeg hem de cola met me af te rekenen en die thee te laten zitten. Schaapachtig keek hij me aan en rekende af. Wij weg, dochter verward en ook haar cola laten staand, zochten we elders een muntthee. Dat daar nou weer ongevraagd een schijf citroen inzat (je zou daar maar echt niet van houden), dat ik nog moest vragen of ze de tafel ook wilde schoonmaken omdat mijn armen anders door de ketchup zouden gaan, dat daarbij alle kruimels op de schoot van dochter werden geveegd en uiteindelijk de tafel nog maar half schoon was, daar ga ik maar niet verder op in. We zaten lekker in het zonnetje en kletsen een end weg.

Een tijd later.. in de auto, roept dochter verschrikt "Waar is mijn tas?" Met schrik zoeken in de auto, stoppen, achterin kijken.. niks! Die moest nog bij de eerste (niet) muntthee staan.Als hij er al zou staan. Wij terug rijden, zij vragen aan mij wat een nieuw rijbewijs kost (de negatieve denker) en ik zeggen dat die tas daar gewoon nog is (de positieve denker). Parkeren ging lastig, en de spanning liep op. En ik balen dat ik die zaak weer in moest! En dat met dochter die nooit iets vergeet, maar door mijn actie erg van slag was en dus prompt haar tas liet staan. :).

Wij naar binnen. Of de tas gevonden was. Ja, die was er.. gelukkig! Hij ging van de hand van de ons bedienende man, naar een andere man. Zeker even checken of wij wisten wat er in moest zitten dacht ik nog. Maar nee.. "wat was er nou voorgevallen straks?" Ik deed mijn verhaal, tegen de eigenaar blijkbaar. Dat het mis kan gaan, een bestelling niet goed overkomt, normaal.. zei ik hem. Maar dat voor een munttakje de medewerker mij wilde blijven overtuigen dat ik het verkeerd zei.. dat kon niet vonden we allebei. De medewerker wilde me nog het betaalde geld terug geven, maar dat mocht hij houden als vindersloon. :). Dikke excuses en of ik volgende keer alsjeblieft een thee op zijn kosten wilde komen drinken.  Eind goed, al goed.. En het was nooit meer goed gekomen als dochter niet haar tas was vergeten.. En voor de twijfelaars onder jullie... Ik vroeg écht om muntthee!

Kijk naar wat je WEL hebt

In het kader van mijn "zegeningen tellen" laat ik kleine dingen zien waar ik eigenlijk wel blij mee ben op het gebied van nadenkend leven.

Als eerste is daar mijn waslijn. Ik sleep die zeker al meer dan 15 jaar tweedehands verkregen met me mee.  Een waslijn! Tsjonge.. wereldschokkend hoor ik je mompelen. Nee, dat niet, maar ik heb hem al wel zo vaak de hemel in geprezen!

Ik heb een trapgat in mijn huis en wel in mijn woonkamer. Er gaat dus nog wel wat lucht en warmte naar boven.  Van muur tot muur heb ik in dat trapgat zo'n 5-lijnen spanrek. Tegenover dat ding staat de wasmachine. Ik hang dus vanuit de wasmachine mijn spullen in het trapgat, het droogt keurig kreukvrij op. Vaak op hangers en dan ik hoef het alleen maar weer drie meter naar rechts in mijn kledingkast te hangen. Ik strijk zelden.

Ik had een droger. Daar deed ik bij slecht weer of veel wassen de was ook wel eens in. (Om vervolgens regelmatig te vergeten dat die er weer uit moest, want ik zag het niet meer :)). Maar.. geen droger nodig eigenlijk. De droger ging dus de deur uit en ik heb hem tot op vandaag niet meer gemist. Ben blij dat die sta-in-de-weg weg is.

De lijn doet het prima, en vaak zie ik dat ik ook daar vergeet de was vanaf te halen, maar daar word ik dan elke dag wel weer aan herinnerd (en kreukt het niet). En is de was eraf, lijntje dicht aan de muur en klaar is Maria. Geen rondslingerende wasrekken en in de zomer gaat het aan de droogmolen in de tuin.